Bhí fear agus bean ann i bhfad ó shoin agus nuair a tháinig oidhche Nodlaig rinne siad amach go mbéadh féasta acu agus mharbhughadh siad caora. An oidhche seo rinne siad bróth agus nuair bhí sé déanta b'éigin dóibh leigint dó go bhfuighead sé fuair. Ba é an fear an píobaire a b'fhearr in Éirinn. Chuaidh sé amach agus na píobaí leis agus thosuigh sé ag sinnstin ortha. Nuair a bhí sé ag seinm tamall tháinig sgaifte de na daoine beaga air agus d'iompar siad leobhtha go Mín Aola é le seinm a dhéanamh daoibhthe. An fad is abhí sé ag seinm bhí na daoine beaga ag damhsa thart fá'n fhéar. Annsin nuair a bhí siad tuirseach ag damhsa chuir siad faoi chapall é agus d'fhág siad é san áit ar thug siad leo é. Nuair a chuaidh sé isteach, "Nach fada bhí tú amuigh," arsa an bhean leis. "Maise," ar seisean, "shíl mé go raibh mé amuigh cúpla oidhche, nó bhí mé ag seinm do na sidheógaí i Mín Aola agus ghnóthuigh mé níos mó air nó am ar bith eile nó fuair mé trí athchuige ó na daoine beaga. "Déarfaidh tú ceann acu sin dimhsa," arsa an bhean, agus i ndiaidh tamailt d'aontuigh sé go dtabharfadh. Bhí sí ag fuaradh an bróth agus tháinig cuid de ar a láimh. "Mo chreach," ar sise, "na bhfuil ladar agam, agus annsin tháinig ladar isteach ina dhorn. Nuair a tháinig an fear chomh simplidhe