Sgéal. “Fear a bhí ró shantach”.

Bhí fear bocht ann am amháin, agus ba ghnathach leis, dul amach gach lá chun na coilleadh a bhaint adhmaid.
Rinne sé gléas beo, ar seo acht ba mhaith leis obair, eighinteacht eile, a fhagháil. Tráthnóna amháin, nuair a bhí sé ag teacht chun (?) an bhaile ón obair, casadh bean iongantach dheas air, agus í coirisge in eadach bán.
Tráthnóna maith, arsa seisean, agus bhain dó a h-ata. Tráthnóna maith, arsa an bhean. Caidé a choinnigh tú, go mall seo, arsa an bhean. Bhí mé ag baint adhmuid ins an choilligh, arsa seisean, agus caithfidh mise obair uaireanna fada, le mo chuid a shaothrughadh. Mo shaoghal se, Saoighal cruaidh.
An maith leat obair eile a fhagháil, agus páire níos mó. Leoga bhfhearr, níl mé doiligh a sheasamh arsa an fear. B’eitir dá líonann dó chána lán ór, an mbeidh tú sásta. Thóg sé an clár ag bhí sé lán óir, agus bhí sí sásta.
Dar leis féin dá mbéadh cána níos mó agam líonfadh sé é, go maith leis an chána beag, agus bheinn saidhbhir a choidhce. Tháinig an bhean an dara h-uair, agus chuir an fhear ceist uirthi, an dtiocfadh leithe cána níos fearr óir, a thabhairt dó. Dubhairt an bhean go dtiocfadh. D’imthigh an fear,