Aon uair amháin bhí sean fhear in a chómhnuidhe í gClanna Caoilte. Seán an tainm a bhí air. Bhí sé an bhocht agus ní raibh san teach aige ach é fhéin. Ní raibh focail béarla aige, gaedhilge ar fad. Bhí sé ag iarradh an sean phionsúin a fhághail ach ní raibh sé in ann aon litir a sgríobhadh. An lá seo chuaidh sé isteach í dteach éigin agus díarr sé dhuine an litir do sgríobhadh. Ar caoí ar bith do sgríobh duine as an teach darbh ainm Eibhlín Ní h-Éoláin an litir do sgríobhadh. Ní raibh san litir sin ar fad ach ag moladh an feilm agus an teac a bhí ag Seán, agus a rádh go raibh a lán airgead aige. Is í mbéarla a sgríobh an duine an litir agus ní raibh Seán in ann í a léigheadh agus ceap sé go raibh an litir ceart go leór agus bhí sé ann brodamhail as. Ar cuma