Ortha ’chuir Mícheál ’n-a sgiath,
Ortha ’chuir Dia le fórsa,
Fear cneasta caoín, ag mnaoí bhuirb
Dhin Corp Chríost a chuir ’n-a luíghe ar a’ gcolg aréir
Deárna, a Mhuire leis a’ ngreim,
I n-Ainm a n-Athar, a’ Mhic agus an Sprid Naomh.Ó, nuair a chuaidh a Mhaighdean agus a Mac a’ lorg bheith istig, dubhairt sí léi ná faigheadh sí bheith istig. Siné an scial.(é!) Ó, arsa a fear léi í fhágaint istig agus ar sise ná fiadfadh sí é mar a luigheadh
sí sa cholg - ná fiadfadh sí é mar a luíghfídís sa cholg, ach siné mar do dhin sé annsan léi.
Chuir, chuir Ár dTíghearna an duig ar a’ bhfear agus arsa a’ Mhaighdean Mhuire le h-Ár dTigheárna fíll agus an fear a leigheas, go raibh a’ fear go maith agus ar sise ca’ ’n-a thaobh gur dhin sé an teinneas a chuir ar a’ bhfear. Dubhairt sé chun soluíd a thabhairt
do’n mnaoí.

-bánfaidh mé díbh," arsa bean a’ tíghe, "ca bhfuil an uaig amáireach is tugaidh a’ turas is
beidh sí leighiste." Shiúbhluig sí abaile annso thíos le ’n-a cois go dtí Der Fhinán. Ó, an t-é a chualadh a rádh an scéil sin ach fáin Seán Liath atá thíos sa mháinistir tá caillte is cúrtha le muarán bliadhantaibh.
Bhíodh a’ t-Athair Seán Phaor so a’ dianamh muarán leighis is do tháinig a’ t-Easbog ’á stop agus do stop sé na capaill ar a’ mbóthar ar an Easbog agus ní h-imeóch na capaille dho.
Seadh! dubhairt an t-Easbog leis an Athair Seán Paor na capaill a chuir chun siúbhail. "Ní
foláir, a Thighearna Easbuig," ar seisean, "is mó an power atá agat féin chun iad a chuir chun siúbhail ná agam-sa is ní leogann tú dhom i n-ao’ chor,"
ar seisean. "Seadh! a Sheáin, well chuir na capaille chun
siúbhail," ar seisean. Do bhuail sé slais ar na capaill is d’imíodar. "Seadh! a Sheáin, choimead a’ t-slíghe atá agat," ar seisean, "is fearr do shlíghe ná mo shlíghe-se" ar seisean.

"Ní thúbharfai’ mé," ar sisean, "ná cuid do mharcuíocht" ar sisean.
"Ó túbhair dom marcuíocht," ar sis.
"Ní bhfaghair," ar sisean, "ao’ mharcuíocht," ar sisean, "ní
thugaim-se aon mharcuíocht d’éinne," ar sisean, "ná mo
leithéid eile," ar sisean
Ní dhin a ’lady' ao’ rud ach éirí as a corp agus suí ar a cúlóig ar a’ dtaobh thiar do, an 'lady' is breághtha chonnaic éinne riamh. Seadh ní raibh leigheas aige air. Thug sé an mharcuíocht
di agus tháini’ sé agus do léig sé an t-Aifreann agus nuair a chuai' sé bhaile, d’imi’ sí bhuaig a’ déunamh ar a’ Sáipéal, nuair a tháini’ sé 'bhaile do dtí ’n sagart próiste do nis sé do’n sagart próiste an sórt cailín a
bhuail leis ar a’ mbóthar.
"A leithéid seo dh’áit," ar sisean, "agus do dhiúltuíos trí h-uaire í," ar sisean, "agus d’éiri’ sí as a corp", ar sisean, "agus chuai’ sí ’n-a suí ar thúin a chapaill ar dtaobh thiar díom," ar sisean.
"Ó my!" arsan sagart próiste ar sisean, "téire dtí an easbog", ar sisean, " 'nis do chúrsa dho’n

é leigheas, agus ní ru aon mhath ánn. Ach fuair siad
amach go ru sé aici seo. Chuir siad fios uirthi,
agus nuair a chuir chua sí síos agus tugú isteach [í]
ins a’ seomra a ru an fear bhí a’ fáil bháis.
Agus tharrain sí an leac as a póca agus chuimil sí
dho é; agus i gceánn dhá lá aríst bhí sé cho math
agus bhí sé aon lá aríú. Fuair sí chuile shórt dhá
d’fhéatach sí ól agus ithe ánn; agus bhí siad a goil
tímpull uirthi dho ló agus d’oíche nó gur mheáll
siad a’ leac uathe. Agus níl aon tuairisg ug-
um héin uirthi héin ná ar a’ leac ó shoin.
----
Nóta: Bhí Bainríon na Bruighne i n-a ciaróig
ag dul timpull ar an gcuinneóig nuair a
sheas an bhanaltra uirthe (sgéalaí).

"Seadh téunam leat," ar sisean, leis a’ ngarsún, "go raghaimíd ann".
Chuadar ann agus má chuadar do bhuail an’ tuagh leis.
"Tá smut do d’ chainnt fíor," ar sisean, "cé go deacair liom," ar sisean, "tú chreidiúint fós."
"Níl a thuille tuairisgí agam-sa lé túbhairt duit" ar sisean, "tímcheall air," ar sisean, "ach mara bhfuileann tú i bhfeidhil mise chreidiúint ar a’ méid sin,"
ar sisean, "n’fhéudfainn-se thuille dhéunamh leat agus
rud is aite leat ná san," ar sisean, "dubhairt sé liom," ar sisean, "t-inghean a dh’fháil lé pósa," ar sisean "agus leath na talún".
"Ó is measa ’nois ná riamh tú," ar sisean
"Seadh níl aon leigheas agam-sa ort," arsan garsún, ar sisean, "ach mara bhfuileann tú meáite
ar é sin a dhéunamh," ar sisean, "tá goch aon bhaol agat," ar sisean, "go gcídhfir féin é."
Ombasa féin is mar sin a bhí. Dubhairt sé leis an t-airgead a chúireamh amach chuige féin.
Chúirimh sé ’mach an phingin bheag agus a phingin mhór chuige agus nuair a fuair sé ’n

gach
Tá tobar leis ann agus téigheann daoine ar thuras
agus deirid urnaighthe ann. Tóbhar lachtín ainm
an tobair.
Bhluacan.
Chaeeaigh an Óighin. Carraig atá trí mhíle sláth.
soir ón mBearna Dearg agus laisteas den
páirc mhóir
Cámh - Drom
Culaaichín:
Callaig an dobais. Do bhuaileadh cath annso
fadó do réir muinntir na h-áithe.
aol fuinsean. Tá lios ana bhreagh annso
agus é árduighthe ana árd os cionn an tailimh.
na thímcheall.
gatair Ceisin. Deirtear gur bh’othar
an áit seo agus go dtéidheadh daoine ann
nuair a bhíodh aon bhreoidteacht ortha chun iad
féin do leigheas
Tá alán fean-fhothrach tímpeall an bhaill agus fallaí
tighe mhóir agus simné ana árd. na sheasamh pós

357
Tá leigheasanna ana choithcheanta ar fuaid na
thuaithe. Mna bhíonn bó beas reamar
ag duine agus gan chúis leis, má eirigheann
só tanaidhe agus na dhiaidh san an bas do
theacht uirthe deirtear gurab an laidh a
chuir duine éigin droch- shúil uirthe.
Agus chun an droch-shúl a choinneail uaiti
chuirtear sréang dearg tímpeall ar a muinéal
gu
thíocfaidh feabhas oirthe annsan.
Nuair a bhíonn triuch ag an leanbh
cúirtear fé asal é trí h-uaire i ndiaidh
a chéile. Geibhtear cuid den bhiadh a bhíonn
ag an apal dá dh’ithe g iteann an leanbh é.
Annsan tógann feabas air.
Uaireannta togann snág ar an leanbhg t
sa chliabhán agus nuair a airigheann an mhathair
é dheireann sí Snag bisigh ort."
"SÓCn na na na maa-ca a chan a a ch a’
faid agus a bhíonn an mhéar ag sileadh
Bíonn an teangan ag maladh.

insin i mbuidéal, agus bhíot sí ag ól blogam as
i ngan fhios gon rí agus gá chatha amach aríst,
agus í ’ligean urthe héin leis a’ rí gur b’é
’chaoi ru sí a’ cuir fuil a croí amach.
"Tá tú go h-an-dona," adeir a’ rí.
"Ó tá," adeir sí, "agus ní mórán achair a bhéas
mé beó."
"Bhfuil rud a’ bith a leigheasfach thú?" adeir a’
rí.
"Ó, níl aon rud sa domhan," adeir sí, "le mé
leigheas ach aon nídh amháin."
"Céard é sin?" adeir a’ rí.
"Afarc fháil," adeir sí, "ar do bheirt mhac
atá ar sgoil sa bhFrainc a’d."
Rec. 782. "Sin rud," adeir a’ rí, "nach bhféata tú
’fheiceál, mar níl a leithidhí ánn."
"Ó tá," adeir sí, "agus tá’s á’m-sa go bhfuil."
Bhí an rí a’ séana urthe ná ru, ach
mar sin héin nuair a chonnaic sé cho dona
is bhí sí ar deire, dúirt sé léithe go dtiúr-
that sé aici iad.
Chuir sé fios ar a’ mbeirt mhac, agus tháinic-

"Ara, d’innse’á orm," adeir sé.
"Ná bíoch faitíos ort," adeir sé, "ní chainteó mé
go deó air."
D’eirigh sé g’aon spring amháin nó gur
thug sé leis na píopaí aríst, agus dá [fheabhus] dá
ru siad na chéad laetheantaí go mbu seacht
mb’fhearr an lá seo iad; agus an ceól a chuir
sé uaidh bhí sé ’cur an táilliúr a’ hopáil
thuas ar a’ mbourd. Agus bhí sí ag éisteacht
le chuile shórt ag a’ dorus, agus nuair a d’airi
an táilliúr a’ tíocht aríst í - thainic sí agus an
canna aici - "Is mór an náire dhuit é!"
adeir sé.
"Ó muise cén leigheas atá ugum air?" adeir sí.
"Tá an créatúr starvetha leis an ocras,"
adúirt a’ táilliúr, "- níl braon bainne héin
ugut a thabharthá dho?"
"Ara tá, ach ní ólfach sé é," adúirt sí.
"Well bhí go math agus ní ru go h-olc.
"Cathfa tú dhoil," adeir a’ táillúr, "ag iarra
snátha dhom-sa amáireach."
Agus by gories bhí an lá an-fliuch.

sibh
"Alig lanalail," ar sise leis a’ mbean istig.
D’fhiafhruig a’ bhean istig do cad a bhí air.
Ní dhin an bhean istig aon faic ach fios a
chuir ar na ghárdaí agus é thógaint agus cheithre
bliana prídsuin a thúbhairt do m’ dhuin-
uasal agus tháinig Peaid óg abhaile agus bhí
trí chéud púnt age Peaidh óg agus do thóg
san a chlann do bheaidh óg
sin é mo sgéul-sa. Má thá bréug
ann bíoch nú má tá úl aon leigheas agam-
sa air.
ach sé ’n té do gcuala-sa an sgéul
san bhuaig ó Pheaid óg ó bhaile na
ngall agus tá a mhac óg á dh’ínnsint anois
díbh. Bhí sé tímcheall lé trí fichid
bliain d’aos nuair a chuala-sa bhuaig
é agus bhíos féinig timcheall lé deich
mbliana fichead an uair sin. Tá tímcheall
lé cuid bliain ó shoin ó bhí sé ann. Tá
sé curtha lé trí fichid bliain.
[Deire fiteán 322 (A)].

163
sin ach é siúd," fsé, le fear a’ tíghe, "ní thabh
arfá fé ndeara mo ghadhar?" Níor thugas
amhuise," f fear a’ tíghe, "fé ndeara an cadhai
i n-ao’ chor ach do chonnac a’ ghadhar lead.
cois nuair a chuadhbhair isteach." Do bhí an
gadhar fé’n mbórd," fsé, "chun dur thuiteas
ar meisge agus tá trí ciad púnt," fsé, "beirtha
bhuaim agus is measa liom," fh sé, "mar ar
chuaidh a’ gadhar abhaile." ghluais sé air abh)
aile agus ’sé an chiad fhiafrúghadh a dhin sé
nuair a tháinig sé abhaile ar tháinig a’ gadhí
ar. Ththas leis nár tháinig. Bhí san go maid
agus amáireach nuair a chuadar ag obair é
féinig agus a bhuachaill. Seadh ’sheáin," fhsé.
leis a’ mbuachaill, "ba bhreágh an rud dómh
sa," f sé, "dá gcoimeádfainn tusa lém’ chois,"
fsé, "ní bheinn cómh follamh indiu is táim.
"Cad a bhuinn duit?" f a’ buachaill.
"Do bhuinn," fhsé, "gur chailleas mo chuid
airgid ar fad," fhsé, "imthighthe bhuaim agus rud
is measa ná san liom, fsé, "tá an gadhar
"imthighthe, "ach anois," f sé, "níl leigheas air
agus dhinimís amhrán a bhéil dúnta de," fsé,"

156
ar shlíghe is gur dhineadar dhá leath dho’n mhart."
"Seadh," ffear luimníghe, "téidhir i n-ainm an
fial," f sé, "tá an leath is fearr agam-sa - an
leath thusaig, agus ar fheórlic na baise," fsé, "ach
nár mhaith liom é ’dhianamh leat," fsé, "ar bhreán
bhuidhe," f sé, "go dtabharfainn ádhbhar clabh-
tála dhuit. Do bhailbh sé leis agus níor stad sé
go dtáinigh sé go Crích Riaghallaig agus do bhí bean
deáin Uí Shuillobháin ar a dhithcheall agus tháinig
sí go tig a mháthar. Ba dheangta na fáiltí
age ’n-a mháthair roimpi agus d’fhiafraith sí dhi
cagra thug í. Tá, a leithéid seo," fsí, pé
nídh do sheál a t-slíghe chúghainn é," fsí,
’gaisgiach do ghluais ó luimneach, agus samhal a thánga
fé bhúr ndáin," fhsí, "fiach a mbeadh aon leigheas
agaibh lé dianamh do chuirfeadh uainn é."
Do mhair a seana mháthair agus do mhair a sin
seana mháthar agus fhadar san ná raibh. Dar
bhúr n-anm ’on fial," fsí, "nách tairbheach a’
triúr ban sibh," fsí, "i gan bhúr n-aos g
leabhartha ná beadh rud éigin agaibh do dhítheóch
é!" "bailbh leat," fha’ t-seana máthair, "sa
t-siúbhal is fearr atá agat agus bead-sa a’

218
críona, mar is ar Chíll a’ ghoirtin - furamhór.
’seadh bhíodh a gharraídhe, g, có, ar na Camán-
aibh a bhí an tig aige do bhí sé a’ dianamh
muarán Éireann leigheasanna, agus do bhí sé
ráidhthe go ndineadh sé iad, agus bhí sé ’á ndianamh
pecú bhí poier aige chun a dhianta nó nár
dhin - nó ná raibh, ach do tháinig sé chun cluasa
sagairt próisce bhí i bPróiste an Dromaid
san am san gurbh aim do Faltur Rúlghmauríce
ag sé an áit go raibh cómhnuidhe ar faltr
"Núlghmuríce san am san ar ghrán na Fola
agus do labhair sé go dán ar Mháistir Gaoithe
ó’n ulthóir, ’á gcloisfeadh sé aonní eile mar
gheall air ná a chuid leighiseanna ná a chuid
eachtnaidhthe mar gheall ar phúcaí nár bh’fhios
cad a dhianfadh sé leis. N’fhiadfainn-se a
rádh ciacú bhí Seán na bpúcaí ag éisteacht
leis nó ná raibh nó mar a raibh do h-ínns-
eadh do é go h-áirithint é, ag - seadh, h-ínnseadh
do é, agus fh sé leis a’ dteachtaire ’bheir a’ sciala
chuige: "dóigh mhuise," fs, beidh fhios a
aige sin nó agam-sa," é, "fé ’n-a dó a chlog
anocht," é, "craca ’ghainn tá ag ínnsint an
baile atá ar a’ dtaobh theas d’ábhainn na h-Uídhne
tuairm is trí mhíle ar a dtaobh thoir de Shéipeal
Chuirír saí (seipéal ’siúncáin)

329
Tobar Oileán dheire an Domhain." Seadh, do dhin
ar maidin amáireach thug sé airgeadh dosna
h-aonne ’ca -ádhbhar airgid- ag scaoíl sé ar
siúbhal iad agus do bhí tit óil ar a’ gcrois na
cheithre rian. Seadh, fduine ’sa leis a’ mbeirt
eile dá raghaidís annso isteach g lán na gloinne
ól a dteannta chéile, go dócha ná feicfidís a
chéile go bráth arís. Seadh, dheaghadar isteach g
d’óladar braon a dteannta chéile, ag imbasa
ná raibh aon aidhm ag an mbeirt chríona ar
gáil amach gan a thuille ól. D’imthigh a’ fear
óg is d’fhág sé annsan i bhailbh sé leis," bhí
sé a’ gáilt tre choill de shiúbhal na h-oidhche
annsan a chonnaic sé solus sa choíll agus dheaghaidh
sé fé dhéin a’ t-soluis. Samal a bhí staic
de sean duine mhuar chríona annsan istig
roimis is gan aonne ’n-a theannta ach é féinig
d’fháilthigh sé roime mhac óg Rí Éire is d’fhiaf-
raigh sé dhe cá raibh a thriall. F sé gur fé
dhéin Thobar oileán dheire an Domhain a bhí sé
a’ dul fiach a bhfaigheadh sé bidhéal uisce do
leigheasfadh cos sathar. "N’fheadar-sa ca bhfuil
sé sin," f é sin, "ach tá dritháir eile agam,"

330
f é, "ag tá sé níosa mhó ná mílle míle as so,"
é, "agus b’fhe’ go mbeadh thuairisg aige sin duit."
"Ó, ní bheinn-se annsan go deó!"g sé. "Is cuma
dhuit," fhsé, "b’fhé’ go mbeithfá." Seadh! chuir sé
tneó bhídh air annsan is dheaghadar chun codla-
tá is chodluíodar is d’eirigh sé ar maidin is
dhin sé suas a bhropfeast do is d’ith sé é.
D’eirigh, sé amach annsan is seana réins éigin
aige. Bise ar phony bheag a bhí sa coíll is
tháinig sí chuige. "Théidhir i n-áirde errthí sin
anois," g é sin, "g beir un chun do dhíneir ach
ná tar anuas i n-ao’ chor di’ f é sin. Seadh,
d’imthigh a’ pony - d’imthigh sí ar nós na gaoíthe -
is chur sé go bial a’ doruis é is deagaidh sé
isteach chuige sin. Seodh, d’fháiltig sé roine
mhac óg Rí Éire agus d’fhiafraigh sé dhe cá raibh
a thuiall. I sé gur fé dhéin bidéal uisce ó
Thobar Oileán dheire an Domhain, go raibh eos
tinn agen’ athair is gur maith leis braon de
fhaghail chun í leigheas. Seadh! do dhin sé suas
a dhínéar do annsan is d’itheadar é agus a’
suipéar is na h-aonní i dteannta chéile is
bhíodar a’ seanachuíocht. "Seadh, tá mo dritháir

331
críona anois," fhsé, - cár chodlais aréir," "fsé
annsan. "Ó, do chodluíos i dteannta driothár
duit, fé sin, "Ó siné mo dhritháin óg," fé
sin, "is ba mhaith liom é bheith go maith. "Tá sé
go maith fhsé. "mar a bhfuil aon tuairisg ag
ar ndritháir críona air," fhsé, "caithfir tabhairt:
suas. Tá sé míllte míle ó bhaile," f é. "Dherú
ní bheinn-se go deó annsan," fhé sin, "beir," f
Seadh, d’eiríodar ar maidin umanothar
sé.
annsan-an lá san-g d’itheadar a mbroffeast
is chaith sé liathróidh roimis ar a’ mbóthar.
"lean í sin, f é, "a’s beir un chun do dhínéir."
"Seadh, do bhí, agus is dócha gur tháinig a’ liathróidh
abhaile arist. Seadh, d’fháiltig sé sin roimhe
mhac óg rí Éire is bhíodar ana- chúmpordach i
dteannta ’chéile. Bhí'os aige gur i dteannta na
ndriothár a chodail sé. Bhí sé a’ cur a dtuai-
risgí air. Seadh, ’nis sé dho connus bhíodar.
d’iarr sé dhe cá raibh a thriall nó-. "Tá’ ghé
sin, "bidhéal uisce," fé sin, ó Thobar Oileán deire
an Domhain atá uaim chún go leigheasfadh sé
cos mh'athar. Tá sí ana-thinn aige." "Tán tú
cóngarach go maith anois do mhuise," t é sin.

350
théidhre suas anois," fh sé, "agus buail trí bhuille
dho’n t-slaitín draoidheachta orrtha, dí sin
mar shlait orrtha," fh é, g beidh siad ag ithníor."
Tháinig. D’eiríodar is bhíodar cómh maith is
bhíodar riamh. Dheaghadar ag ithníor. Seadh,
tháinig sé anuas. Seadh, bhfuil siad. "Táidh
fsé, "siad alright." "Ní dhianfaidh sé sin a’
guó dhuit i n-ao’ chor anois," fhsé, "ach tabhair
Leigheas dom, fhsé, "a thabharfaidh a chainnt
gus a h-úrlabhra dhí siúd agus a thógfaidh an all-
adhaire dhi." "Tabharfaidh mé," fhsé. "Sin
crócar agat," fsé, "g óladh sí trí deochadha
dhruím sin agus beidh sí cómh maith is bhí sí
riamh, agus chuir chúgham anuas arist é," fsé.
"Chufrfidh mé," fsé. Seadh, bhí sí ’n-a suídhe
thuas roimis is nuair a chonnaic sí a’
tacht isteach é sin do chuir sí gáire aistí.
[deire fitheáin so5
FTosach fitheáin sob agus
"Tó, an diabhal gur im’ chluas a chuirfinn-se é1)
"b’fheárr liom mo bhial a bheith chun aignis
agam i bhfad. Seadh, do chuir sí gáire
áistí agus d’ól sí tní deocha dá dhruím. Bhí

456
a’ gnó ’fh oscar. "Well n’fheadar a’ bhfaighead
aonní lé n-ithe." Tá daibhch ól," annsan sí
sé, "agus daibhch nímhe un agus gach aon t-saghas óil
aí ól pecú ca is túisce thiocfadh ort ag beidh
bran cómh maith leat." "Connus a chómhraiceóir.
fhoscar. "Ó ’fh sé, ceann a bhuinnt asta cómh
tapaidh is a gheóbhadh tarrac orrtha. "Ó, ní dhian-
fair a’ guó, fsé, "táid siad ró-mhaith dhuit."
loirg fear dd ghadhar agus fear duit féinig-g
beidh fear marbh age brán comh luath leath- bhí
bran go maith: Chuaidh sé lar na mháireach
7
bhuail sé an chuaile - cómhraic agus tháinig sé seo
amach agus dtiarr, sé dhe ciacu fear ar fhear (a
chuirfeadh sé chuige) nó iad go léir ar ’aghaidh amach)
"Fear ’om féin agus fear ’om ghadhar fh sé. Well
tháinig i bhí daibhc nímhe agus daibhch cneasuighthe
annsan-g din iad san - tu féin g do ghadhar
a níghe annsan nach aon oidhche t’réis a’ chatha
agus dianfaidh sé alright sibh. Seadh, do chogain
Fionn an árdóg gí fsé go b’é áit go raibh a
leigheas féin a mbun chínn a dhaltha, a
annsan," gh sé, "nuair a mharbhóir iad eile go
léir, má - seasóidh sé seacht lá ag seacht

458
ag do bhíodar san a’ buinnt ar feadh na seachtmhain
agus bhailbh sé é (an féar) agus do bhrúigh sé é chun corc
a chuir sa ghad, agus annsan nuair a bhí an gar- badh
n’fhiadfadh
a aonne - an fhuireann go léir n’fhiadfaidís a’
Iar- do dhin sé poll sa talamh san áit go raibh
a’ daltha agus rouláladar a’ Jar isteach ann agus bhuin
sé an ceann de annsan. Nuair fhill sé bhíodar
’n-a gcodla agus bheir sé leis a’ Jac a’ triall orrth
i ní raibh aon tiosbach ’á chuir orrtha leis a’
bhfuil agus dhin sé iad go léir a leigheas ach fái
Conán Maol.
[deire fitheáin sag]
Ó Tosach fitheáin sallad
Conán bocht. Well, do bhí scata caorach agus beithíd
i gach aonní dhá fheabhas age Fionn agus do dhin
sé bochar Conán - nó Oscar a chuir ar chuíora agus a’
croiceann a chaitheamh di gu é bhualadh isteach ar
thón ar Chonán Maal bocht mar do fuair sé an
strachadh diail ’on chloich agus d’fhan a chroiceann go
léir a bhí ar a thóin - agus bhíodh smiara dúbha
dho pháistí an bhaile agus adhbhar phéidhre stocaí
dho’n Féinn d’olann ghlas air i ní raibh aon
grean ach a’ fréic a bhíodh aca ar chonán Mail