1.
Cearúl Ó Dálaigh

Bhí Cearúl Ó Dálaigh ag pósadh uair amháin annso i nGleann Fleisge agus má bhí ní raibh fhios ag aoinne san gcuideachtain go raibh sé ann mar ní fuair sé aon chuireadh ann agsu is i dteannta 'na mbacach a bhí sé. Fear an-ghrádhna ar fad do b’eadh é agus ní bhíodh mar éadaigh riamh air ach balcaisí strachaighthe. Ach bhí ball searc aige agus do leanfadh na mná go léir é nuair a chífidís é sin.
Bhí san go maith. Bhí Cearúl isteach is amach idteannta na mbacach eile agus bhéarsái áiféiseacha ar siubhal aige. Do leig sé air bheith ‘na a amadán.
Sa deire do ghlaoidh an brídeógach ar dhuine éigin agus d’fhiafruigh sí dhe “Cé’rbh é an bacach mór grána san? “ D’airigh Cearúl é agus d’fhreagair sé mar seo é:-
“Ní bhfearrde dhuit bheith chomh breágh is éa’n tú chun mná do mhealladh
Ná bheith grána mar atáim-se agus lúth im' cois”