Bhí fear agus bean ann aon uair amháin agus bhí siad ina gcómhnuidhe i dteach ceann-tuigheadh ar thaobh an róid. Bhí an bhean iongantach cliste agus bhí sí ábalta í fhéin a ghlanadh as gach trioblóid.
Lá amháin bhí an seanduine amuigh ag baint cloch-aoil i bpoll a bhí ar thaobh an bhealaigh mhóir. Ní rabh sé i bhfad ag obair go gculaidh sé tormán éigin. D’amharc sé thart, ach ní fhacaidh sé dadaidh, ach gluaisteán a bhí ag teacht an bealach mór. Níor bh’fhada gur shroich an gluaisteán é agus go díreach nuair a bhí sé ag gabhail thart le na thaoibh thuit mála anuas o’n ghluaisteán.
Shiubhail an seanduine go dtí an mála agus athas an t-saoghail air. D’fhosgail sé an mála agus caidé a bhí istoigh ann ach croc óir. Chuir sé an mála ar a dhruim agus d’imthigh sé ag tarraingt ar an bhaile. Nuair a tháinic sé isteach chuir a bhean ceist air goidé bhí leis. “Ó, tá,” arsa seisean “mála óir a fuair mé caithte ar thaobh an bhóthair”
“Tabhair domh é,” arsa sise. Thug an sean-duine duithe é agus d’fhág sí suas ar an bhac an mála. “Anois,”
arsa sise, “caithfidh tusa a ghabhail na scoile amárach.”
Ar maidin lá ar na mhárach rinne an sean-duine réidh agus d’imthigh sé ‘na scoile. Tráthnóna lá ar na mhárach thainic peús isteach agus chuir ceist