"Och, gan mé thiar."

Bhí fear fadó i gCo. Mhuigheó agus phós sé bean as Iar-Connachta. Ní raibh lochta ar bith le fágháil aice i dtosach acht ba ghearr a bhí siad pósta nuair a thosuigh sí ag dul amach ag binn a' tighe chuile trathnóna ag leigint osna agus ag rádh: "Och, gan mé thiar, och, gan mé thiar", i roth is go gcloisfidh a fear í.
Sa deireadh, d'éirigh sé an-tuirseach le bheith ag éisteacht léi agus d'éirigh sé go moch aon mhaidin amháin agus ghléas sé é fhéin agus chuaidh sé siar chomh fada le teach a muinntir. Céard a bhí ann acht sean-botháinín salach. An tsean-bhean, na cearca, agus na gabhair in a gcodladh le chéile in aon seomra bheag amháin.
Tháinig sé ar ais abhaile. Níor leig sé air fhéin cé'n áit a raibh sé imthighthe acht nuair a chuaidh sí amach ag binn a' tighe arís, chuaidh sé amach in a diaidh ag déanamh aithrise uirthi agus ag magadh fuithi agus rinne sé an rann seo:
Och, gan mé thiar, och, gan mé thiar,
In áit a bhfuil an gabhar ar iall
Ceann na caillighe ar a stoca
Agus coc na circe ar a giall.
Ba leor é sin dí agus mise i mbannaibh nár chuala aoinne "och gan mé thiar" as a béal arís an fhaid