Is é lá Bealtaine an céad lá den samhradh. An maidin sin éirigheann cuid de’s na páistí go moch agus téigheann siad amach ins na páirceanna agus piocann siad bláthanna. Scaipeann siad ar lic an dorais agus ar bhárr an tighe iad ionnas go mbeadh ráth ins an dteach go dtí an lá sin arís. Nigheann siad a n-aghaidthe ins an ndrúcht ionnas nach ngoillfeadh an ghrian ortha ar feadh na bliadhna.
Tá a lán pirseóga i dtaobh lae Bealtaine. Ní leigtear teine ná salann ná aon rud mar sin amach as an tigh an lá sin no d’imtheochadh an t-adh as an dteach.
Fadó maidin lae bealtainne caitheadh an duine ba thúisce in-a shuidhe uisce amach agus é ag guidhe. Dá bhfeiceadh sé deatach ag teacht amach as simné tighe cómharsan déarfadh sé go n-imtheóchadh ráth an bhainne agus na hime as an dtigh sin go dtí a theach féin, agus gur aige féin do bheadh ráth an bhainne ar feadh na blíadhna.
Seo sgéal a chuala mé o mo mháthair. Aon maidin bealtaine amháin bhí fear amuigh ag fiadhach. Bhí na ba amuigh ins an bpáirce ar feadh na hoidhche agus nuair a bhí an fear ag teacht abhaile, chuaidh sé go dtí an pháirc chun na ba